przedwieczność

Trzeba ocalić naiwność. Ratować dzieci spod kół rozpędzonych

ciężarówek i nasycać sobą trakty, gdzie dobrze się bawią

poławiacze rzeczywistości. Ratować sny przed marą

i cieniem oraz kluczyć w labiryntach mutacji masowych

złudzeń.

Trzeba być.

Aby żyć.

Być Lestrygonem i Cyklopem, i gniewnym Posejdonem, i owieczką

prowadzoną do krematoriów i mieć Itakę,

namiastkę przypływu. Słowo „nigdy”

oprawić w ramki

i powiesić obok krzyża.

I patrzeć, jak dziecko

nazywa wszechświat

drogą

i ścieżką w nieznane,

a potem być Ikarem, który nigdy

nie spadnie.

 

W pałacach entropii

trzeba nieść metamorfozy

wielkich słów

o czułości.