SYZMA

Nabożeństwo błota i ociemniałych domów,

ulica wygnańców i odszczepieńców, dzieci

schizmy w połatanych spodniach, duszach,

porzucone przez Święte Oficjum, przygarnięte

przez bezdomne psy, pająki, karaluchy, stare

szafy z zapachem ćmy. Drzewa śpiewają hymn

ognia, z którego rodzi się księga pomylonych

słów, grzechów niewinnych jak ostatnie stokrotki

w albumie lata, zasuszone prababki; księga

miłośników popiołu, obrazu świata przebitego

wzrokiem umierającego ojca; księga natury

gubiąca stronice, liście, kalendarze;

ścięty orzech, z którego spadam na łeb

i odzyskuję na chwilę rozum, by usłyszeć

sygnaturkę słowika wzywającą uparcie

na chłodny podwieczorek miłości

Syzma - z gr. schizma: rozłam w Kościele rz.-kat. odszczepieństwo ustrojowe albo dogmatyczne. Także: „Syzma” (wymowa słowa: schizma), w rodzinnych stronach Mickiewicza (patrz „Pan Tadeusz” „lecz na Litewskim Księstwie teraz syzma siedzi”), gdzie oznacza tyle co, Rosję i Kościół prawosławny. Także: historyczna nazwa ulicy w Dębowcu założonym przez Kazimierza Wielkiego 
(1349), gdzie mieszkali przed wojną prawosławni i Żydzi.