Wychodzę z portu

wewnątrz skały nie słychać
jak krople wwiercają się pod skórę

zapętlają się rzeki i płyną w dół ekranu
mam zegarek przystawiony do skroni

z pustego domu nie można niczego ukraść
pilnują mnie buty we właściwej godzinie
chociaż namakają wolno i bez nich
nie dbam

ściemniały polana wygaszony obraz
lecz nie pamiętam pierwszej kropli
która podpaliła grunt

na końcu ścieżki tropiącej zwierzynę błękit
zatyka połączenia między przystankami i żyły
tkwi solą w gardle i prowadzi tam
gdzie czeka ostatnia kropla
by ją przyjąć na język

tylko to
będzie moje