Zwierciadła

Ja, który lękałem się zwierciadeł,

Nie tylko nieprzeniknionego kryształu,

W którym kończy się i zaczyna niemożliwa

Przestrzeń odbić, nie do zamieszkania,

 

Bałem się przejrzystej wody, która naśladuje

Ten inny błękit w swym niebie głębokim,

Które czasami przekreśla lot złudny

Odwrotnego ptaka lub przebiega drżenie,

 

Bałem się też milczącej powierzchni

Subtelnego hebanu, którego połysk

Powtarza niby sen białość marmuru

Zmiennego i nietrwałej róży,

 

Dziś, u kresu tylu lat niepewnych

Włóczęgi pod niestałym księżycem,

Zapytuję siebie, jaka kolej losu 

Sprawiła, że lękam się luster.

 

Lustra metalowe, lustra w masce

Z mahoniu, które we mgle

Swym rudym zmierzchem cieniują

Tamtą twarz patrzącą, na którą się patrzy.

 

Widzę je nieskończone, to elementarni

Wykonawcy antycznego paktu,

Którzy mnożą świat niby akt

Rozrodczy, bezsenni i fatalni. 

 

Przedłużają ten próżny świat niepewny

Swą zawrotną pajęczyną;

Czasami o zmierzchu je oplata

Oddech człowieka, który jeszcze żyje.

 

Śledzi nas kryształ. Jeśli wśród czterech ścian

Mojej alkowy jest zwierciadło,

Nie jestem sam. Jest tu inny. Odbicie,

Co uzbraja o brzasku dyskretny teatr.

 

Wszystko się zdarza i nic się nie pamięta

W tych kryształowych komnatach,

Gdzie niby fantastyczni rabini

Czytamy książki z prawa na lewo.

 

Klaudiusz, król jednego wieczoru, król ze snu,

Nie czuł, że był snem aż po dzień,

W którym jakiś aktor odkrył jego zdradę

Sztuką milczącą mima na deskach estrady.

 

Sny są rzadkie, więcej jest zwierciadeł,

W swoim zwyczajnym, zużytym rejestrze

Dzień każdy nosi w sobie złudny

Świat głęboki, co knują odbicia.

 

Bóg (można sądzić) jest sprawcą pokątnym

Całej tej znikliwej architektury,

Która buduje światło z blasku

Kryształu i cień z marzeń sennych.

 

Bóg stworzył noce, które się zbroją

We sny i kształty zwierciadeł,

Aby człowiek poczuł się odbiciem

I próżnością ledwie. Dlatego nas trwożą.