Czytelnia / Leo Lipski
Leo Lipski (ur. 10 lipca 1917 roku w Zurychu, zm. 7 lipca 1997 roku w Tel Awiwie) – pisarz emigracyjny pochodzenia żydowskiego.
Urodził się w Szwajcarii w rodzinie żydowskiej. Młodość i dzieciństwo spędził w Krakowie, gdzie chodził do szkół, a potem studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Jagiellońskiego. Lipski zadebiutował już jako piętnastolatek nowelą Opowieść o małym Kurcie, która ukazała się w czasopiśmie „Kuźnia Młodych” (1932). Do 1939 roku opublikował kilkanaście utworów literackich, a także kilka esejów, recenzji literackich i muzycznych. Znalazły się one w pismach takich jak „Nasz Wyraz”, „Kamena”, „Pion” oraz „Orka”. Po wybuchu II wojny światowej, wraz z bratem uciekł do Lwowa. Został aresztowany przez NKWD i wywieziony w głąb Związku Radzieckiego – najpierw do łagru w okolicach Uglicza, a następnie do łagru „Wołgołag”. Po zwolnieniu z obozu koncentracyjnego na mocy paktu Sikorski–Majski, Lipski wstąpił do Armii Andersa, z którą przebył szlak wiodący przez Azję Centralną. Przebywał w Teheranie, gdzie po kilku miesiącach został zwolniony z armii z przyczyn zdrowotnych (po ciężkim przejściu tyfusu, a następnie zapaleniu opłucnej). Na początku 1945 roku pisarz trafił do Bejrutu. Tam planował (dzięki stypendium rządu polskiego na wychodźstwie) studiować filozofię na francuskojęzycznym Uniwersytecie Świętego Józefa. Niedługo później poważnie zapadł na zdrowiu – udar mózgu poskutkował paraliżem prawej połowy jego ciała oraz afazją. Po długim leczeniu i rehabilitacji zamieszkał w Tel Awiwie, gdzie od końca żył w straszliwej nędzy. Został wyróżniony nagrodą „Kultury” paryskiej (1955), a także Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1996). Największą sławę przyniosła mu mikropowieść Piotruś (1960).
Twórczość:
Proza:
- Niespokojni, 1952
- Dzień i noc, 1957
- Piotruś, 1960
- Sarni braciszek
- Opowiadania zebrane, 1988
- Śmierć i dziewczyna, 1991
Źródła internetowe:
Instytut Książki (instytutksiazki.pl)
Leo Lipski – Wikipedia, wolna encyklopedia
