Zachód słońca na Roździeńskiego

dzyń dzyń kończy się szychta i zaraz pod ziemię
za cieniem szybu zjedzie rozżarzony węgiel 
słońca – czerwone złoto zamieni się miejscem
z tymi co czarne światło wiodą na powierzchnię

 

wszystko na jednej linie: poranek i wieczór
dzień ginie noc się wznosi i znów spada w przepaść
terkocą stare szyby kosmicznej kopalni
i ty na tej huśtawce – języczek u wagi