STÓŁ

stół to mebel

toporny i niewdzięczny

niby kuty na cztery nogi –

a sam się nie nakryje

chyba że jest stoliczkiem

 

stół z blatem

całym w bliznach po bójkach

z użyciem noża kiedy moje dłonie

pojedynkują się zaciekle z chlebami

 

bywa że opieram o niego łokcie

patrząc w okno znużony piszę na nim

i śpię czasem gdy gorzałka zawinie

mój oddech w biel obrusa

 

stół stoi zawsze

i wszędzie jak ołtarz przy którym

celebruje się niedzielny rosół –

nawet kiedy nas już nie będzie

on pozostanie i to jest jego wyższość

okolona krzesłami z których obić

nie jedno można wyczytać

 

jego drewniane milczenia –

jakże wymowne im starszy

 

stół stabilny jak skała

pocięty ostrzami czasu –

bezimienny bohater

z łuszczącym się

fornirem

 

z czyimś życiem wyrytym

w pęknięciach…