sen biebrzański

podnoszą się mgły – obrazy przepływają
w prześwitach –  ręce kontury postaci i usta
raz na jednej to znowu na drugiej dłoni

droga wiedzie ich przez wilgotne ciało jesieni
ponad bagnami Grząd i lasem na Nowy Świat
ku sekretom w zagiętych rogach krajobrazu

przez śmiech –  rozsypany na piasku z wydm
taniec z obłokami w niewoli wiatrów poprzez
dotyki ziemi oddalonej na przestrzał zachwytu

jakby możliwe było przekraczanie granic snu