Powrót białego delfina

Ten biały delfin,
co jak anioł stróż
z matczynego domu
płynął przed moim statkiem

 

i nagle, w pół rejsu, jakby
potrącony żelazną burtą,
poszedł na dno, 

 

ten biały delfin, po którym
zrobiło się ślepo
i bezpowrotnie – 

 

wynurza się teraz
jasnością tak realną,
jakby lodowa góra
otwierała moje żelazne poszycia,
jakby mnie brała
w swoje opiekuńcze skrzydła
i w odwiecznym rytmie,
coraz powolniej i ciszej
niosła z powrotem                                                    
do macierzystego portu.