„Sztuczne raje”

Naładowane krzykiem śliwek

Szpaki odnawiają słowa pejzażu

Który w strefie Apollinaire'a

Utracił swoje dziewictwo

 

Stary dom już gryzie gwiazdy

Zimą oddech drzew przypomina

O początkach pokrzyw i snów

W które wpadamy bezimienni

 

Zjadają nas na przystawkę

W podrzędnym barze

Pełnym szklanych kufli

Modlitwy topimy w nerkach

 

Zimne miasta jak obce kobiety

Na mapie serc rysują przyszłość

Kiedy naszą świadomość opiszą

Zardzewiałe szmaty do podłogi

 

11–13.12.2012