ODJAZD. DESZCZ

kiedy stąd wyjeżdżam
deszcz
zmywa mi z oczu stacyjkę
z jednym torem
i rysuje mapę
na szybie

tymczasowe potoki
płyną przez równinę
zawracają do źródeł
zmieniają koryta

nie ma już
do czego wracać
okno ślizga się
po zalanym krajobrazie
łowi odpryski widoku

urwaną nitkę drogi
nawiniętą na pagórek
kępy wierzb ginące
na skraju doliny
zarośnięty domek
z werandą

reszta już cudza
więc nie ma
do czego wracać

czas zalewa
oczy