Słowa

Życie nie daje rady. Słowo mu się
wymyka konsekwentnie jak świat, i o to
w tym wszystkim chodzi, gdy w tramwaju nie
ma nikogo prócz własnych urojeń, mimo że
jest pełen ludzi. Spróbować je obejść, powrócić
wbrew kierunkowi jaśniejących od starcia szyn:
nie sposób. Piszczą na zakrętach. Przyjmują
rzeczy złorzeczenie jak ludzka istota, która się
nie gniewa. Są. I obejmują świat pętlą.