Wydawnictwa / Biblioteka Krytyki Literackiej / Moralna strona ludzkiego bytu. O twórczości Józefa Wittlina
-
Rozdział I
- Orfeusz w piekle XX wieku. Biografia Józefa Wittlina
-
Rozdział II
-
„Świat zawsze wygląda tak” albo „groza naszego istnienia”. O twórczości Józefa Wittlina
- 1. Wobec zła
- 2. Zadania pisarza
-
„Świat zawsze wygląda tak” albo „groza naszego istnienia”. O twórczości Józefa Wittlina
-
Rozdział III
-
„Świecie! Ty – moja ojczyzno!”. Interpretacje wybranych utworów
- 1. Ból drzewa. Dramat kozła ofiarnego
- 2. „Kołysanka dla mojej córeczki”. Nie widzieć, nie słyszeć…
- 3. „Sól ziemi” – scena przysięgi wojskowej. Ironia i współczucie
- 4. „Chartres”. Patrząc
-
„Świecie! Ty – moja ojczyzno!”. Interpretacje wybranych utworów
- Antologia
Książka jest opracowaniem twórczości literackiej Józefa Wittlina (1896–1976), prozaika, poety i eseisty, od 1939 roku przebywającego na emigracji. Spuścizna autora omawiana jest w porządku wyznaczanym przez tematykę jego pisarstwa. W dziełach istotną pozycję zajmuje problematyka zła moralnego i fizycznego, odwiecznie obecnego w ludzkim świecie, lecz w cywilizacji nowoczesnej przyjmującego wyjątkowe formy i rozmiary. Odpowiedzi na kwestię zła poszukuje pisarz na drodze refleksji społecznej, ale przede wszystkim – antropologicznej i metafizycznej. Etyka, za jaką się opowiada, nie ma charakteru konfesyjnego, pozostaje jednak w związku z wartościami chrześcijańskimi (dobro, pokora, przebaczenie, współczucie), a wzorcem moralnym pozostaje św. Franciszek z Asyżu, którego dzieje wskazują na mądrość układania stosunków międzyludzkich w zgodzie z dewizą „pokój i dobro”. W podobny sposób pojmuje Wittlin zadania literatury: nie jest ona powołana do pełnienia misji religijnej, dokonywania w imieniu czytelnika rozstrzygnięć ani ferowania wyroków. Jej rola polegać powinna na budzeniu moralnej wrażliwości czytelnika i jego etycznej samodzielności; jednym z ważnych środków literackich wiodących do tego celu jest szeroko wykorzystywana przez Wittlina ironia. Istotną rolę literatury widział także Wittlin w pełnieniu przez nią funkcji mitu: przynoszeniu odpowiedzi na ponadczasowe pytania, jakie stawia sobie każdy człowiek, i oswajaniu na tej drodze konkretnego ludzkiego doświadczenia przez wskazanie na jego uniwersalny wymiar.