Nowy Napis Co Tydzień #183 / nieszpory

Wieczór snuje się między blokami.
Dziewczyna rzuca za uciekającym chłopcem
wyznania dozgonnej miłości, której koniec
przyspieszy amfetamina. Miłość?

Przyszło mi żyć tą religią,
nie przyszło mi jej rozumieć. Chcemy. Mamy.
Zbieramy ludzi jak meteory,
kolekcja według katalogu.

Wszystko, czego nie sposób zamknąć w pudełku,
umyka. I kiedy odbijam wieczór
od krawędzi okna, by poleciał do sąsiadów,
zanim utnie mój dzień, proszę:

daj mi widzieć ludzi, w ludziach czarną dziurę,
w dziurze zgięty świat. Nie daj mi brać ludzi,
z ludźmi obcych planet. W garści gaśnie blask.

Wiersz pochodzi z tomu Uliczanka (Łódź 2021).