Nowy Napis Co Tydzień #256 / „pokrzywa, oset, łopian…”

A Wąż za Niewiastą wypuścił z gardzieli
wodę jak rzekę,
żeby ją rzeka uniosła.
Lecz ziemia przyszła z pomocą Niewieście
i otworzyła ziemia swą gardziel,
i pochłonęła rzekę, którą Smok ze swej gardzieli wypuścił.
Ap 12, 15-16  

Pokrzywa, oset, łopian, babka ziele,
co się po ziemi, blisko gruntu ściele
Co się przy ziemi kłączem pod nogami plecie
Gorczyca, chaber, szczawik, tasznik, sporek

Kurzyślad, wyka, wilczomlecz, rdest, pępawa
To wszystko na co wzrok nawet nie pada
To wszystko co tak wiernie pomijamy
Kaniak, kąkol, mlecz, dymnica, lulek –

Też panią świata sławią, jak kto umie
Bo dostrzeżone przez Jej wzrok łaskawy
Kiedy tak leżą w słońcu w stercie ściętej trawy
Gdy usychają główki małych chwastów

Lecz też nad nimi wieniec z gwiazd dwunastu
Wszystko albowiem do zwieńczenia zmierza
Zapytaj słońca, jeśli nie dowierzasz!
Wszystko do kresu swego raźnie kroczy

Nim ogon smoka zmiecie gwiazdy z nieba
Wciąż syci ziemię rosa, łez nocnych ulewa
Ona z chwastami wiosną z ziemi wstaje
Ona nam kwiaty jak w nagrodę daje

Nad nią codziennie wstaje słońce wiekuiste
Chwalimy ciebie, Panie Jezu Chryste
Chwalimy ciebie pośród chwastów z pola
Przed Tobą Pani, nisko chylą czoła

Rumianek, sit, palusznik krwawy
Wszystko co psuje plony i uprawy
Co usuwane, wyrywane z ziemi
Oddaje chwałę sercu Niepokalanemu

Tekst pochodzi z musicalu „Serce i Oko – jak Zamoyscy Tatry dla Polski zdobyli”.