Czytelnia / Teodor Parnicki

Teodor Parnicki (ur. 5 marca 1908 roku w Berlinie–Charlottenburgu, zm. 5 grudnia 1988 roku w Warszawie) – pisarz, autor powieści historycznych i historyczno–fantastycznych.

Przyszedł na świat w Berlinie, dzieciństwo spędził w Moskwie. Polakiem został właściwie z wyboru. Po tym, jak za sprawą macochy znalazł się w korpusie kadetów w Omsku, mając zaledwie 12 lat, uciekł do Harbinu w Mandżurii. Dzięki pomocy mieszkających tam Polaków chłopiec zaczął uczęszczać do polskiego gimnazjum. Posługiwał się jedynie językiem rosyjskim i niemieckim, a polskiego musiał się dopiero nauczyć. Mając zaledwie piętnaście lat postanowił przenieść się do kraju nad Wisłą i zostać pisarzem. Po maturze oraz śmierci ojca zamieszkał we Lwowie. Rozpoczął studia na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza tamże. Na uniwersytecie Lwowskim wykładał o literaturze rosyjskiej, której był znawcą. W 1928 roku zaczął publikować swoje prace – od powieści sensacyjnych do historycznych. Powieść Aecjusz, ostatni Rzymianin (1936) przyniosła mu w nagrodę stypendium, dzięki któremu zwiedził Bułgarię, Grecję czy Turcję. Wrócił do Lwowa tuż przed wybuchem II wojny światowej. Po agresji ZSRR na Polskę i okupacji miasta przez Armię Czerwoną, został aresztowany przez NKWD (1940) oraz skazany na osiem lat łagru. Uwolniony został w 1941 roku. Objął funkcję attaché kulturalnego przy ambasadzie polskiej w Kujbyszewie. Opuścił Związek Radziecki z Armią Andersa, ewakuując się najpierw do Teheranu, a następnie do Jerozolimy, gdzie napisał i wydał Srebrne Orły (1943). Pracował jako attaché kulturalny w ambasadzie RP w Meksyku (1944–1945). W tak zwanym „okresie meksykańskim” (lata 50. I 60.) powstały jego najważniejsze powieści historyczne, między innymi: Koniec Zgody Narodów (1955), Słowo i ciało (1958) oraz trylogia Twarz Księżyca (1961). Kolejne utwory pisarza cechuje ewolucja w kierunku autotematyzmu, autobiografizmu, a także fantastyki naukowej. W 1967 roku wrócił do Polski na stałe, zajmując się twórczością i nie dając się zaangażować w działalność polityczną. Otrzymał nagrodę państwową I stopnia (1972). Uhonorowany został też tytułem „Zasłużony dla Kultury Narodowej” (1986). 

Wybrana twórczość:

• Trzy minuty po trzeciej, 1931
• Hrabia Julian i król Roderyk, 1934
• Opowiadania, 1934–1939
• Aecjusz, ostatni Rzymianin, 1936
• Szkice literackie, 1933–1939
• Srebrne Orły, 1944
• Koniec Zgody Narodów, 1955
• Słowo i ciało, 1958
• Twarz Księżyca, 1961 (tom 1)
• Nowa Baśń 1 – Robotnicy wezwani o jedenastej, 1961
• Twarz Księżyca, 1961 (tom 2)
• Nowa Baśń 2 – Czas siania czas zbierania, 1962
• Tylko Beatrycze, 1962
• Nowa Baśń 3 – Labirynt, 1963
• I u możnych dziwny, 1964
• Nowa Baśń 4 – Gliniane Dzbany, 1965
• Koła na piasku, 1965
• Śmierć Aecjusza, 1966
• Nowa Baśń 5 – Wylęgarnie dziwów, 1967
• Twarz Księżyca, 1967 (tom 3)
• Zabij Kleopatrę, 1968
• Inne życie Kleopatry, 1968
• Tożsamość, 1968
• Nowa Baśń 6 – Palec Zagrożenia, 1970
• Muza dalekich podróży, 1970
• Staliśmy jak dwa sny, 1972
• Rodowód literacki, 1973
• Przeobrażenie, 1973
• Historia w literaturę przekuwana, 1973
• Sam wyjdę bezbronny, 1975
• Sekret trzeciego Izajasza, 1980
• Dary z Kordoby, 1981
• Rozdwojony w sobie, 1981
• Kordoba z darów, 1986
• Opowieść o trzech Metysach, 1994 
• Ostatnia powieść, 2003 
• Dzienniki z lat osiemdziesiątych, 2008 

Źródła internetowe:

Kultura paryska - TEODOR PARNICKI

Teodor Parnicki (autor książki "Tylko Beatrycze") - nakanapie.pl

Teodor Parnicki | wszystkie książki w TaniaKsiazka.pl

Teodor Parnicki | Wszystkie książki, wywiady, artykuły | Lubimyczytać.pl (lubimyczytac.pl)

Teodor Parnicki – Wikipedia, wolna encyklopedia