Anioł z babcinej toaletki 

Najpierw mignęła jej roześmiana twarz i stylowe 
skrzydełka wokół głowy. Zwiewne tiule 
w lustrach sali balowej skrzyły się kardynalską 
czerwienią, szyfony koiły oczy zielenią 
Veronese’a. 

 

Gwar przycichł: może za sprawą niepokojącej 
puszystości skrzydeł? Może strój niecodzienny 
zgasił błahe słowa? 
                                Gdy weszła 
otoczyła ją aura niezwykłości. – Ach, to Anioł 
Zwiastowaniec – odparła z niewinną minką 
na pytanie o kostium. 

 

Rola posłańca zawsze trudna gdy skrzydła 
sprzed wieku: z babcinej toaletki albo 
wręcz z teatru. O Ewie z raju wygnanej 
współcześni nie myślą.  
                                       Rozgorzały 
na nowo spory i rozmowy. Ładna buzia 
wciąż droższa nad anielskie pienia 
chochlik w oczach ważniejszy
od brzemiennych słów.  

 

*  
Minął bal, szkoła. Weszła w życie młoda suwerenna. 
Aż stanął przed nią diablik z trąbką, właściwie chucherko  
wyrastające z lęków niewielkiej mieściny. 

 

Na krakowskim balkonie przejmujące dźwięki: przeciw miastu 
i państwu żeby uwieść świat. Szukając desperacko twórczej
tożsamości głodny uznania diablik był gotów na wszystko: 
furda tradycja precz z konwencją żadnych ograniczeń. 

 

Free w życiu i na scenie – zawładnął jej czuciem, lecz uważał 
że to ona owładnęła nim. Że niemal go połknęła razem z jego trąbką. 
Złotą i połyskliwą wtedy najcenniejszą. 

 

Dlatego ich uczucie nie przetrwało próby. Ten związek się nie udał 
chyba nie miał szans. Bo diabeł (jeśli nawet nieprawdziwy) 
nie wytrzyma z aniołkiem (nawet z babcinej toaletki). 

 

Zresztą to było dawno i nieprawda.  

 

*

Ula, Ula, Uleczka uleciała duszyczka 
hen w górę z Aniołami z miejsca 
gdzie ulicami dobrze przed ponad wiekiem
wśród społecznych niesnasek 
raczej w dzień niż z wieczora 
w tłumie figur i masek 
Chrystus wjeżdżał do miasta 
w cierpkiej wizji Ensora.