Balet

nie zatańczę walca
nad Dunajem

w małym kraju nad Wisłą
próbuję unieść nie tylko własne życie

odkąd stopy mojego mężczyzny
nie dotykają ziemi

 

kiedyś tańczyły nad niejedną rzeką
podziwiałam jego
rond de jambe i arabesque

 

jestem królową jego dni i nocy
mówi kocham i to mi wystarczy
nie musi przysięgać
że mnie nie opuści

 

stukot moich czerwonych szpilek
oddalił się i zamilkł
na moście w Avignon
ostatnią stamtąd fotografią

 

wytrwale stąpam
obok mojego mężczyzny
oboje pchamy jego wózek
rzeką życia

 

coraz częściej kamienie na dnie
potykają się o moje stopy