Doczekanie

Wiedziałem. Miałem słowo. Kiwało się wahadło 
(czas się upierał przy swoim), rynny pluły 
zsiadłym mlekiem, a sprany błękit zionął pustką. 
Wiatr brałem za werbel, mróz – za krioterapię. 
Wyprowadzony w pole zrobiłem tam grządki, ścieżki. 
Ciągle tylko niebawem, niebawem
i odkryłem w tym wielkie nieba.