public relations. dzień z życia mężczyzny

I

literatura w mojej epoce jest jak sztuczny raj. zamknęli mnie na pięć lat w wielkim akwarium,
gdzie wybitne umysły otwierały usta bezgłośnie jak ryby, i obserwowali moje ruchy, mojego
pióra i głowy. w tym świecie trzeba umieć się poruszać. zostać poetą to dzisiaj wielki hazard.

 

odbijamy karty jak w korpo. władza działa jak niszczarka, robi open space i trzyma w ryzach.
kobiety i mężczyźni w szczelnych uniformach jedzą suchary bezglutenowe, wegańskie gówno
imienia karola strasburgera. musisz wiedzieć, gdzie jest twoje miejsce w szeregu wygolonych

 

części intymnych, których coraz mniej. jedynie szaleńcy w tej epoce potrafią powiedzieć: nie!
więc pracuj i podawaj hasło reklamowe swoim szefom, wierszyk promujący leki na ból dupy,
zaciągam się dymem przed siedzibą firmy. taki mój tryb awaryjny i zawiewa wiatr z północy,

 

przewidział to bob marley i inni prorocy. wymień się telefonem z młodą patrycją z call center.
wykręć numer, nakręć spiralę zła, w jej ramionach odnajdziesz szczęście.

 

II

a gdzie bóg? to ja jestem. mam wizytówkę z napisem tysiąc dziewięćset osiemdziesiąt cztery.
zabiorę cię na pustynię, objawię wersety pisma, bo literaturę w tej epoce przesyła się mailem.
chcesz poznać prawdę? mam brzydki charakter. jeśli napiszę surrealny wiersz, mogę spać bez
kolacji. poczuj moje flow, a cię zaprowadzę. rozerwę cię i co zostanie? ale po nitce do kłębka,

przez łódź, miasto włókniarek. i nocne labirynty, zagadki, ulicą sprawiedliwą pomiędzy literą
a prawem, między prawdą a bogiem leży droga, tam też przejdziemy suchą stopą nocą. gdzie?
gdzie iść w tę fazę księżyca i wiersza? na psychoterapię – mówię. ty nie pierwsza, którą mam
rozłożyć na czynniki na leżance. za rozmowę trzeba płacić. transakcja została zaakceptowana.

III

a ty? jaki świat dzisiaj wykreowałeś?