Stan fugi

Wracając taksówką z przyjęcia

Stałam się świadkiem morderstwa

Widziałam wszystko – przez mgnienie –

Słup latarni – cięcie – jasność – mrok – lśnienie

 

Spakowałam się bladym świtem

Nareszcie wolna! W rozrywkowym nastroju

Wyjechałam do innego miasta innego kraju

Zaczęłam życie pod nowym nazwiskiem

 

Bez pamięci o tym co widziałam co się stało

Drobne sygnały dysocjacji przebijały tylko

Niekiedy przez moje dobre samopoczucie

 

Stan fugi ukształtował mnie Dojrzałam

Moje życie Dotąd wyrywkowe niepełne

W tej ucieczce nabrało Sensu Kształtu

 

Inaczej nigdy by się to nie zdarzyło

Uciekając od siebie wróciłam do siebie

Jak mam tego nie docenić?

 

Stan napięcia ukryty pod błogością

Dziwne wyrwy niepokojące odpowiedzi

Pod taflą lodu wspomnienie

Które mnie zniewalaNa ten szczególny syndrom zapada bohaterka filmu „Nurse Betty”. Rytm wiersza zapożyczyłam od Samanthy Kitsch, bardzo dziękuję.[1]

 

Osiadłam w jednym miejscu wyrównałam się

Aż raz skłonna się zmierzyć z ciszą którą noszę

Poszłam na spacer i w miękkiej zieleni

Jakąś scenę zabójstwa mierzę kątem oka…

 

Znów tracę pamięć znowu wyjeżdżam

Do innego miasta na inny kontynent znów stan

Błogości zadowolenia z siebie niepamięci

I gnębiące wrażenie paniki tuż pod nim

 

Tam znów widzę morderstwo

Było ich już tyle że nie wiem gdzie

Mam zmierzać bo każde miejsce pobytu

 

Było już stanem ucieczki z miejsca

Do którego nie chciałabym wrócić

Każde nowo odzyskane wspomnienie

Prowadzi mnie tylko w kolejny

Ślepy zaułek zakończony zbrodnią

Znajduję w nim poszlaki pamięci

Rewolwer krzyk bryzg na ścianie  

 

Daleko za poświaty bursztynowym filtrem

 

Żyjąc w wiecznej ucieczce

Nie mam szans na opuszczenie pola bitwy

 

Nie pamiętam twarzy morderców

A jeśli oni mnie zapamiętali?

Stan błogości spowija nieświadomą że

Z jedną z nich mijam się w lustrze