Szczur

Coś w nas umilkło.
Przysiadł szczur na stole.
Wieczór jak zdarty żagiel 
kradnie nasze światło.
Nad stołem pajęczyna.
Cień okrągłej głowy
z sufitu sączy jady śliskie krople.

Powtarza się,
powtarza godzina sprzed lat
dziur szarych znaczona bliznami.
Głos zachrypnięty,
starych strun krakanie.
Stal noże trąca o noże stal.

I tylko w ciszy różowieje blask
małych ząbków szczurzego uśmiechu.
On jeden wie.
I śmieje się z nas.
I międli w pysku całą mądrość naszą
jak piach.

13 grudnia 1981

Z tomiku Szczury Pana Boga (1991)