Turawa

ziemia zasypia w sepii obraca się w brązy
szumią zeschnięte trawy buty brną przez błoto
w fioletowym jeziorze gaśnie ciemne słońce 
plaża jak galareta wciąga nasze stopy

 

jak w stuletnim albumie wypłowiała tęcza
zapach gnijących liści martwych ryb i smutku
wody ponad sklepieniem i wody spod nieba
oddziela pasmo lasu – czarna rama lustra