W kielichu jego dłoni

Różowe płatki palców w kielichu jego dłoni –

zły czar ich nie rozdzieli, zły wiatr ich nie rozgoni.

Uśmiechu złote iskry jak dziwnej gwiazdy siła

co męski glob w kosmosu otchłaniach zniewoliła.

 

Zrośnięci jak pień brzozy zrośnięty z liściem złotym.

Gdy spada, pień usypia w zimowy czas tęsknoty.

Lecz wiosen mają krocie, bo ta przedziwna para

w pędzących nurtach życia z pęt czasu się wyrwała  

 

A w dłoni jak w kielichu różowe płatki małe,

znajome, gładkie, ciepłe, przedziwnie doskonałe

ślą drżenia niewidoczne i wnika aż do kości

prąd cichy, prąd miłości.

 

7 I 2020