Wiśniowy stół

Jak słońce zachodzące, jak głóg gładki świeci.

Jest okrągły i siedzą przy nim tylko bliscy,

a najbliżej są dziwni jesienni poeci,

przy świecy jak zlepione złoto-szare listki.

 

Smakują coś dla ciała, lecz bardziej dla ducha.

On słucha jej poezji, ona jego słucha.

A stół ten jest mityczny, jak łoże Odysa,

w nim ukryta znacząca, wielka tajemnica –

to tylko jedna noga pod blatem wiśniowym

i jedna, mocna miłość do zawrotu do głowy.

 

Stół i łoże – symbole jednego ogniska –

łuna umysł ogarnia, serce bojaźń ściska.

 

10–11 II 2020