z uśmiechem w ochach bez jednej łzy

nie planowałyśmy tego obskurnego pokoju
z umierającymi matkami na łóżkach.
niby przypadkiem weszłaś w to miejsce.
(tam na małych antylach każdy miał swój basen,
wyciągi i leżak z widokiem na ocean okna)

 

zatrzymałaś się o krok od połączenia ze Stefanem
– stojąc obok jak zwykle palił fajkę,
choć jego miejsce spoczynku odwiedzałyśmy tysiąckrotnie.

 

karmiłam cię pomidorową.
(wczoraj, po dwóch łyżkach patrzyłaś na palmy),
dzisiaj zjadłaś pełen talerz.    
po chwili z uśmiechem częstowałaś wszystkich herbatą.
elokwentna i błyskotliwa jak nigdy dotąd
przekomarzałaś się z nami.

 

już wiedziałaś.
przyjdzie czas, że znów będziemy razem
słodzić niebieskie filiżanki.

Warszawa, 6 listopada 2015