Auschwitz – ostatnia ewangelia

Pod betonowe ściany bunkra śmierci
szept jego modlitw
jak światło –
ojciec Kolbe wciąż żył
jakby był nieśmiertelny
nie udusiło go pragnienie
i nie zadławił głód.

Musiał zbić go żołdak, Niemiec.
Zamiast włóczni – szpilka z fenolem
i ogień krematorium
zamiast wniebowstąpienia.

Teraz prochy świętego
uświęcają przeklętą ziemię:
nie urodzi zatrutego zboża
krew nie buchnie spod pługa

Ten proch rozwiany przez wiatr
ziemię Auschwitz zmienił
w relikwiarz
odkupił

I oto
ziarno znowu przemienia się w kłos
polny kamyk w skowronka
już niedługo z tej ziemi Bóg
może znowu lepić człowieka