Horeb

Ścieżka wśród skał,
ostrych grani nie widać końca.
Pnie się ku górze mgłą okryta,
ludzkich stóp widnieją na niej ślady
Za Tobą wczoraj, chcesz zajrzeć w jutro?
Nie dasz rady...

Pochłaniasz dni,
brakuje nocy,
biegniesz,
upadasz... podnosisz się.

Miracli falą przed Tobą drży ułuda.
Obojętność zanurzasz w melancholii,
czarę zaczynasz przelewać goryczy
rzucając wszystko na szal wagi.
Jeszcze nadzieją się karmisz,
rozumu dalej chcesz iść śladem.
Głosu nie słyszysz –
– Pokory, wiary!

– „Cóż mi po trudzie,
jaki zadaję sobie pod słońcem?

– „Jestem z Tobą, odwagi !”

05.01.2012

Tekst został pozyskany w ramach programu Tarcza dla Literata.