Kwitnące trumny naszych przyjaciół

trumny moich przyjaciół

zakwitają wspomnieniami chwil

które gubiliśmy nad Wisłą

 

trumny moich przyjaciół

zakwitają o każdej porze roku

 

rozkład i zgnilizna z memento

z prochu jesteś i w proch się obrócisz

nie dotyczą naszych zmarłych

 

świadomość doskonale pacyfikuje

to co naprawdę się z nimi dzieje

 

trumny naszych przyjaciół

wygładzają zmarszczki czasu

spychając w wieczne zapomnienie

żółć życia która nas zalewała

 

trumny przyjaciół mam w oczach

kwitną w moich trzewiach i głowie

o wszystkich porach dnia są przy mnie

nie chcą mnie opuścić

 

nie chcą opuścić mojej pamięci

wierniejsze od najwierniejszych psów

zakwitają i przywołują mnie radośnie