Lalki

Wydają się martwe, gdy ubiór nie kryje
niczego i łatwo jest śpiewać. Znudzone
piosenką stawiają swe suknie jak żagle
i nikną daleko w języku ukrytym

w podbrzuszu. Tam żyją i tam rozwijają
mowę skojarzeń. Tam się starzeją w szybkim
życiu lalek i zmysły ostrzą wciąż płynąc.
Prawie dorosłe potrafią łączyć twarze

z fragmentów i dłoniom dać smukły rysunek,
zwilżyć rozwarte nogi i zapleść ręce.
Gdy słów przybywa, bawią się w ontologię:

jak się w pałubie łączą uda z biodrami?
Jak w ich zwieńczeniu lęgną się pokolenia?
Kiedy z nich płyną soki? Kiedy pojęcia?

Tekst został zakupiony w ramach programu Tarcza dla Literata.