Nieruchomienie

to nie ja zacząłem umierać,

to wokół mnie obumierał świat

 

wszystko stawało się coraz mniej moje,

obojętne, a nawet martwe;

owszem, żyje się, żyje

 

w coraz większej pustce

 

ludna bezludność przybliża się,

otwiera mi nową przestrzeń

 

nie kroczę, nie biegnę, nie doganiam,

zapuszczam korzenie nieruchomieję

 

rzeka Ulga nie płynie

ona trwa

 

w końcu coś trwa