PESTKĄ POEZJI JEST MILCZENIE

okrutny artysta stoi w otwartym oknie 
wypuszcza na wiatr podpalone ptaki. ciekawe dokąd dolecą
artysta chce namalować piękny obraz, tak jak wtedy
gdy użynał koniom kopyta aby 

 

do dna zgłębić szaleństwo formy, zmienność kształtów 
szalonego tańca. sądzi że w ten sposób zrozumie tajemnicę płomienia 
jego bycia wciąż innym. dotkliwy balet, niepokój ognia, heraklitański sen –
artysta zasypiając szuka tytułu dla swojego dzieła.

 

tymczasem Odetta stoi. i nie można od niej 
oczu oderwać. kto by się spodziewał że można aż tak stać
białe pióra królowej drżą, za chwilę nastąpi tryumf śmierci. 

 

będzie się chwiała w ciemnej tafli jeziora.
las naokoło wysechł na wiór. 
pierwsze ptaki zniżają lot. 

Wiersz z tomu Książeczka wyjścia