Piosenka o parasolu

1.

Idzie dziewczyna,

skacze nad kałużą,

lecz pod parasolem

ma miejsca za dużo.

Dużo lat – czy przebiegną, przeminą jak chwila?

Cały świat:

w dłoni kwiat,

cień motyla.

 

Ref.

Mówili o nim, że nie chroni od łez.

Już sama nie wiem: lepiej z nim czy też bez.

Parasolki z Cherbourga rozśpiewane od lat,

a tu chmury nad głową i znów impas, znów pat.

Jak to jest?

Mijają lata, jednostajne stuk-puk

i zapomnianych dawno burz cichnie mruk.

Ale czasem słoneczny przedostanie się blik,

wtedy lepiej, by z góry już nie patrzeć chciał nikt,

nawet Bóg...

 

2.

Ucieka kobieta

przed domową burzą,

bo pod parasolem

wciąż miejsca za dużo.

Dużo strat – choć policzyć ich teraz nie zdoła.

Ech, ten świat:

talia kart,

nikt nie woła...

 

3.

Drepcze staruszka,

chmury nic nie wróżą,

a pod parasolem

znów miejsca za dużo...

Dużo łat – choć kto dzisiaj je wszystkie spamięta

Znika świat:

parę dat,

w chmurach renta.