Poeci II

Poeci brzęczą jak bąki,

poeci, dranie poeci.

 

Poeci nie sieją, nie orzą,

jak wróble na kłosach traw.

 

Poetom świat się przewrócił

na małych nóżkach jak skrzat.

 

Poeci patrzą na księżyc

i z gwiazd śpiewają na wiatr.

 

A goli są ciągle poeci

jak święci tureccy bez szat.

 

I tyle im we łbach wciąż szumi,

aż strach, aż strach, aż strach.

 

A jednak poeci bez granic,

a jednak, a jednak poeci,

poeci od tylu już lat.