Romeo i Julia

Kochać tak bardzo

żeby nie rozpoznać siebie

po dwudziestu latach

 

W tłumie ludzi

dwie obce twarze

 

A przecież umierali z miłości

bez niej wszystko

traciło sens

 

Mijają się

obojętni

nie mogąc uwierzyć

że chcieli przez siebie umrzeć

 

Odpływają ulicą

imiona nazwiska

bez znaczenia

 

Wspomnienia

wyprane z bólu

nie ranią

 

 

Tylko coś

jak pęknięte szkło

wciąż chrobocze

w spopielałym sercu

Wiersz pochodzi z tomiku Erotyki i inne wiersze, Podkarpacki Instytut Książki i Marketingu, Rzeszów 2009.