Stary zegar

Mój stary zegar wiele lat
widokiem oko cieszył,
wybijał rytm powszednich chwil,
ale troszeczkę spieszył.
Więc gdy budziłem rano się,
kwitnący lub wypluty,
cofałem mu na tarczy czas
circa o dwie minuty.
Zegar przyjmował zabieg ten
z życzliwym zrozumieniem
i miło rewanżował się
tykaniem i dzwonieniem.
Współpraca układała się
wzorowo nam, dopóty,
któregoś dnia ująłem mu
nie dwie, lecz trzy minuty.
I kiedy przy śniadaniu już
piłem poranną kawę
mój nastrój nagle zmienił się
i zdałem sobie sprawę,
że wstąpił we mnie nowy duch,
mam uśmiechniętą minę,
czuję się zdrowszy, pełen sił
i młodszy odrobinę.
Skąd taka zmiana, napływ sił,
chociaż pogoda szara,
czyżby radosny, rześki stan
zasługą był zegara?
Nazajutrz, gdy zbudziłem się,
szybciutko, w lekkim stresie
cofnąłem zegar nie o trzy,
ale o minut dziesięć.
Natychmiast zastrzyk świeżej krwi
wypełnił moje żyły,
zniknął mi brzuch, zjeżył się włos,
mięśnie się naprężyły.
Biegiem do lustra, a tam szok,
facjatę swą ujrzałem
i w piersiach mi zaparło dech …
O matko! Odmłodniałem!
I w głowie zaświtała myśl:
– a co się będę pieścił,
cofnąłem na zegarze czas
prawie minut trzydzieści.
I jeszcze większy wigor, żar,
z wrażenia oniemiałem,
czułem, że mi ubyło lat,
skakałem i śpiewałem.
Ciągoty ogarnęły mnie
frywolne i kosmate,
żeby obdzwonić kilka dam
i ściągnąć je na chatę.
Do dyskoteki wybrać się,
na ostre balowanie,
lub do nocnego pubu wpaść
i dać okrutnie w banię.
Było cudownie, ale myśl
jak kornik mózg drążyła:
– a jakby jeszcze ująć lat?
Ciekawość zwyciężyła.
I chcąc zobaczyć jakie los
stworzy przede mną szanse,
cofnąłem na zegarze czas,
o całe trzy kwadranse.
I stała się potworna rzecz,
zatrzęsła się maszyna,
mój zegar jęknął, stęknął, i
strzeliła w nim sprężyna.
Jak bańka prysł młodzieńczy czar
i stan wspaniałej formy,
zmarniałem, zwiędłem, a mój świat
wrócił do szarej normy.
Więc każdy kto chce cofać czas,
niech zbytnio nie przegina,
bo jak przesadzi tak jak ja,
to pęknie mu sprężyna.

Tekst został pozyskany w ramach programu Tarcza dla Literata.