Wrzosy

Jesteś odnaleziona pszczoła mego ucha
W lesie pachnącym igiełkami miodu
Wrzosem ukwiecona od wrześniowych godów
Które długo gotował sierpień, polski kucharz

Wobec dłoni twych dla mnie pełnych jeszcze chłodu
Zaczynam cię od szaty, ale ona głucha
Lecz gdy szeptów mych dłoni także on nie słucha
Dziewczyno zrób coś, uczyń, niech słucha spowoduj

Bo przecież czas po temu byś złożyła w grobie
Pająki swych niechęci, co wpuszczasz w me włosy
I przyzwoliła leśne świerszcze śpiewać tobie

Wszak obrzędów godowych wypełniłem dosyć
Więc i niebo nad nami skłonimy ku sobie
Pszczoło moja. Już chylą się ku tobie wrzosy