ZIEMIA

komiwojażer stoi u drzwi, ćwiczy nieśmiały entuzjazm
zjednuje lekkomyślne atomy. o czym to jest, ten dom, ten ogród? 
odpowiedź do znudzenia ta sama: o świecie 
o życiu oraz o człowieku. 

 

stąd bierze się zachęta i ćmi, tędy rozstępują się światła
komiwojażer jednym wytrwałym wydechem roztacza 
nieubłaganą ofertę, szumi las sekund
a on idzie środkiem 

 

i nawiązuje do teraźniejszości. doi ją. 
złudna afirmacja tego bólu 
ja, które jest cięciem

 

miecz kroi wodę na pionowe plastry, kroi krew.
u sąsiada ktoś stoi za firanką i raz za razem 
pociera głową o niewidzialną draskę.

Wiersz z tomu Książeczka wyjścia