Mazurskie odjazdy

Las, w którym jagody wpadały do otwartych ust,

Oddychał rojami sekund, bujał pomiędzy jeziorem a żytem.

Polne drogi bezpieczne jak rytuał wiodły do wejść,

Stojących teraz otworem dla sosen i urojeń.

Wzgórza paliły się od cierpkich gruszek,

A pod nimi wił się kolejowy nasyp, dziś bez szyn,

Których początek i koniec utonął w cudzych rękach.

Nie ma tutaj tych, którzy zapragnęli pierwszym bólem płuc

Żyć do ostatniego świtu nad drogami wokół Śniardw.

Rozglądam się po okolicy jak świeżo zasadzone drzewo.