*** (a najbardziej jestem poetą)

a najbardziej jestem poetą

ludzi nieśmiałych

tych z osikowym liściem uśmiechu

przylepionym do warg i drżącym

za każdym silniejszym

podmuchem słów

 

tych ubogich krewnych duńskiego

królewicza Hamleta

którzy mają złą dykcję

i choć za każdym krokiem mówią

być albo nie być

czynią to tak po cichu i niepewnie

że żaden Szekspir z tego

nie zrobił jeszcze tragedii

 

ho ho kto tam wie

co w nich małych drzemie

i na świat

nigdy gęby

nie otworzy

 

jacy zaklęci śpiący rycerze

czekają w nich na głos trąbki

aby spaść z furkotem orlich skrzydeł

i wyzwolić okupowane

od urodzenia przez wrogie straże

bramy ust