Piosenka o śnie 

Widzę twoje, córko, ręce,
małe, białe, wciąż bielejące.
Prawa coś rysuje, coś maluje pięknie,
a lewa pomaga jej zręcznie.
W zamyśleniu tańczysz po wargach palcami,
a w zapłakaniu po powiekach tak samo.
Rzęsy masz czarne i długie.
Na pewno mierzą pół krasnoludka.
W twoim świecie krasnoludki są.  
To one ku mnie twoje rzęsy bajką
plotą,
ciągną cię ku mnie za te gęste lejce,
w drobnym zaprzęgu przed pociemniałą tobą,
równając poziomy, twojej i mojej nocy.
Ty moje oczy, moje ciało tak wyróżniasz, 
abym dosięgła, poczuła, mogła
cię znowu przy sobie mieć,
jak dawniej małą i ciepłą.
Lecz jesteś zatopiona w zboczu, jak szklanym,
a ja tylko przy nim, jak widząca obcość. 
I nie możemy się ani potrącić niechcący, 
ani czule dotknąć.