Nowy Napis Co Tydzień #172 / Psalm do Matki Bożej Królowej Aniołów

Zaśpiewajmy miastu naszemu pieśń nową,
Pieśń, która przypomina jego nazwę i założycieli –
Los Pobladores, zapomnianych czterdziestu i czterech,
Co nad niewielką rzeczką zbudowali pueblo.

Rzekę nazwali na cześć Królowej Aniołów,
Nuestra Señora Reina de los Ángeles.
Biedacy, odepchnięci na kresy imperium,
Ciemni i wywłaszczeni, pary ras odmiennych.

Głośmy chwałę par, małżeństw, które nas stworzyły.
Szybciej niż demokracja żądza rasy miesza –
Hiszpanie, Anglosasi, Afrykanie, Aztecy –
Zakazane romanse uświęcone przez dzieci.

Chwalę siebie, owoc związku Meksykanki z Włochem,
Nasienie wysiedlonych i brutalnych mężczyzn,
Zdeformowanych dźwiganiem ciężarów, by przeżyć.
Złamanych lub zgarbionych, zdobnych swym cierpieniem.

Wychwalam moich przodków, niezłomnych nędzarzy,
Garstkę, co uniknęła chorób i rozpaczy –
Niezmordowanych, głodnych, upartych, kalekich.
Głośmy chwałę godności ich cierpień i biedy.

Wychwalajmy ich Matkę, Nuestra Señora,
Utraconą Strażniczkę, która nadal czuwa,
Z murali i medali, figur, tatuaży.
Ona nie opuściła rozbitego puebla.

Była kiedyś bezdomna ze swym głodnym dzieckiem,
Uchodźczynią z krainy brutalnego władcy,
Matką z zamordowanym synem na kolanach.
W koronie na jej głowie lśni siedem boleści.

Módlcie się za to miasto utraconej nazwy.
Módlcie się za ten naród, na postęp zbyt prosty.
Módlcie się za to ciało, co płaci za zyski.
Módlcie się za anioły, którym zabrano królową.

Módl się w godzinę naszej śmierci co dnia
Pod południowym słońcem, w zbezczeszczonym mieście.
Módl się za nas, o Matko mieszańców, bękartów
Przy naszej suchej rzece, w namiotach wygnańców.