Nowy Napis Co Tydzień #085 / Anonim irlandzki z XII wieku

Oto, gdy dom opuszcza i idzie przed siebie,

Ciemność drogi zaszywa czarnych nici ściegiem.

 

Stopy na szkłach kaleczy. Choć nie pójdzie ze mną,

Gwiazdo, któraś jest we mnie, rozświeć dla niej ciemność.

 

Gwiazdo, któraś jest we mnie, nie skąp swej jasności,

Nie dopuść, by ją zwiodła gwiazda samotności.

 

Czuwaj nad każdym krokiem, bądź mieczem w potrzebie,

Gwiazdo, któraś jest we mnie, modlę się do ciebie,

 

Ale jeśli się modlę do ciebie daremnie,

Wszystko, co jej zagraża, niech wpierw trafi we mnie

 

I gdy już mnie powali, pozwól by została

Ze mnie choćby garść ziemi nad prochem jej ciała.

Tekst oparty na autentycznym zapisie odnalezionym w eremach Burren niedaleko opactwa Corcomroe w zachodniej Irlandii. Od roku 1938 jest przechowywany w zbiorach Muzeum Miejskiego w Galway.

Więcej utworów Krzysztofa Ćwiklińskiego znajduje się w naszej czytelni. Zachęcamy do zapoznania się z twórczością poety.

Wiersze opublikowane zostały dzięki programowi Tarcza dla literatów.