Czytelnia / Stefania Zahorska

Stefania Zahorska, pseud. Pandora (ur. 25 kwietnia 1890 w Krakowie, zm. 6 kwietnia 1961 w Londynie) – polska literatka, historyk i krytyk sztuki.

Studia historii sztuki i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim ukończyła w roku 1921. Kontynuowała studia w Budapeszcie, Berlinie i Paryżu. Była jedną z pierwszych osób profesjonalnie uprawiających w Polsce krytykę artystyczną. W latach 1924–1925 była kierowniczką działu sztuki „Przeglądu Warszawskiego”. Była stałą współpracowniczką tygodnika „Wiadomości Literackie”. W roku 1936 współpracowała z dwutygodnikiem „Oblicze Dnia”. W roku 1934 przebywała w Niemczech oraz w ZSRR, co opisała w cyklu reportaży. Od roku 1939 przebywała we Francji, od 1941 w Anglii. Uczestniczyła w organizacji Stowarzyszenia Pisarzy Polskich w Londynie. Oprócz książek o sztuce tworzyła też powieści i sztuki teatralne. Laureatka Nagrody Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie w 1956 roku.

Twórczość:

• Matejko, 1925
• Dzieje malarstwa polskiego, 1932
• Ofiara, 1955
• Smocza 13: dramat w trzech aktach, 1945
• Warszawa–Lwów 1939 (powieść), 1964
• Stacja Abbesses, 1952.
• Ziemia pojona gniewem, 1961
• Szkice o literaturze i sztuce, 1995
• Wybór pism, reportaże, publicystyka, eseje, wstęp i opracowanie Anna Nasiłowska, 2010
• Pisma filmowe, wybór, wstęp i opracowanie naukowe Małgorzata Hendrykowska, 2021.