Czy pamiętasz, królu

Królu Zygmuncie… patrzysz

z mrocznego nieba

w dół, na gwarny tłum

snujący się w blasku lamp.

Słuchasz, bo musisz, brzęku gitar,

wrzawy i warkotu aut.

Nikt teraz, gdy mrok nad placem

nie spojrzy w górę,

gdzie księżycowy promyk

lśni na ostrzu Twego miecza.

Pewnie, Królu, nie pamiętasz

jak wtedy, gdy leżałeś – na śniegu,

w ciszy umarłego miasta

gdy tylko gołębie

coś tam nad Tobą narzekały.

Stanąłem wtedy. Królu,

nad Tobą i odważyłem się

uścisnąć Twoją dłoń

z której wróg wyrwał Ci miecz.

Pewnie tego, Królu, nie pamiętasz…