Narasta dziś potrzeba ponownego prze-myślenia roli poezji, jej zadań i – tak naprawdę – jej sensu. Wiemy już, że ów sens można próbować wywieść z niej samej, z kondycji języka, którym przecież jest. Ale możliwe jest też spojrzenie uwzględniające horyzont szerszy, myślę zwłaszcza o możliwościach, które otwiera perspektywa antropologiczna. Czy o roli i znaczeniu poezji nie decyduje także świat międzyludzkich relacji, w którym jest zanurzona, a zatem po prostu nasza kondycja – nasze potrzeby i doświadczenia? Mowa artykułowana nie jest przecież rzeczywistością zupełnie autonomiczną wobec rzeczywistości człowieka – jest częścią ludzkich (i tylko ludzkich) zachowań. Czy da się pomyśleć o wierszu jako zjawisku językowym, które rozgrywa się w relacjach między ludźmi?
Cały esej w załączonym pliku pdf.
Esej pochodzi z książki: Konstelacja Topoi. O rzeczach najważniejszych. Wybór tekstów krytycznych, wstęp i redakcja Adrian Gleń, Towarzystwo Przyjaciół Sopotu, Biblioteka „Toposu”, Sopot 2018.
