Dwa wiersze o pamięci

1.

 

To jest zemsta tych, którzy mieszkali tu przede mną.

Ich krew odcisnęła się w powietrzu nad wzgórzami

I w wyciętych ścianach lasów.

Boję się pływać po gęstych od niepamięci jeziorach.

 

2.

 

Opustoszało nad moją zatoką dzieciństwa:

Porozrzucane po trawiastym brzegu leżą kamienie,

Z których układaliśmy półwyspy – odpłynęły pod falę.

Wierzby wyschnięte od środka zapadły się z szumem gałęzi.

 

Gdzież rozwieszę swoją pamięć?