Pieter Bruegel Starszy. „Myśliwi na śniegu”

nie lubię strzelb i kul. rozłożystych

poroży, które w dusznych salonach zaglądają

do luster. boję się ciał

wyprawionych. nie rozumiem,

 

dlaczego ktoś wepchnął mnie tak nachalnie

w namalowaną zimę, gdzie myśliwi na śniegu.

 

pomiędzy snem a jawą zaledwie przejrzysty nerw,

cieniutka, bezbarwna błona, dlatego nic nie bolało wniknięcie

w obszary płótna. lecz odkąd zamieszkałam w tej przestrzeni

obrazu, parzą mnie mączne biele i w puchu

zwierzęce tropy.

 

stąpając po tafli stawu, nie słyszę

jak chrupie lód. chucham w palce. dostrzegam

skradające się cienie…