Poezja i obcowanie

Tekst pochodzi ze zbioru Notatki do całości.

Wszystko, co robię i czego doświadczam, dotyczy nie tylko mnie. Smutne, że ta oczywistość dociera do świadomości zwykle po czasie, na ogół za późno.

Poezja jest wyrażaniem się wspólnoty, a więc tego, co ją tworzy.

Poezja jest zwoływaniem się z własnej i nieprzymuszonej woli ludzi, czasów i miejsc – zwoływaniem się cząstek Całości.

Poezja odnawia przymierze z tym, co w człowieku prawdziwe i najlepsze.

Pospólny sens poezji staje się konieczny, gdy powstają niby-wspólnoty, a „wspólnoty” o powierzchownej jedności ograniczają zdolność do zgodnego z sumieniem myślenia, bycia, działania. Sumienność zbliża, tworzy przestrzeń obcowania.

kwiecień 1987