Rozmowa z leeaną którą widziałam tylko we śnie

Gdy stajesz  pośrodku  nocy milcząca w progu mego domu

ciemnieje ta gwiazda nad drogą

jakże powoli przeistacza się w ciężki meteoryt

twój ziąb chłodzi moje zaciśnięte palce

i rośnie obok krzyku jak krzew tarniny

złowieszcza kasandro

 

doprawdy nie wiem co chcesz mi powiedzieć

czyżby za chwilę miał nastąpić nowy kataklizm wieży babel

i jedynie ptak pozostawi  mi swe skrzydła

możesz je zabrać sobie

 

czy przybywasz by ostrzec mnie przed oszalałym morzem

słyszę gdzieś jego szum jak złowieszczy odgłos burzy

Jego głębokie wody są w twoim echu w milczeniu

Chcą być zbawiennym piaskiem pod stopami pielgrzyma

wędrującego do starej mekki

tej przystani anarchistów

 

Kim jesteś

Muzą poetów czy tylko rozbitą muszlą

przypływem morza

czy zagubionym wiosłem wikingów

 

Z  jakiej wracasz podróży

czy wierzysz w reinkarnację

więc którą jej wersję cenisz najbardziej

lecz milczysz

 

Może jesteś leeaną pracórką wikingów młodą finką

która umarła samotnie z zaciśniętym szalem na szyi

wiem że miałaś wielu kochanków w całej europie

lecz żaden  nie przybył tu w porę

 

mówisz że jesteś teraz jak wiecznie żeglujący odys

przyniosę ci wiosła i płyń do swojej itaki bezludnej

na długiej wąskiej łodzi praojców

poprzez ciemność  przez głębię bałtyku nad stare fiordy

 

twoja biel tak chłodna

 chłodniejsza  niż północne śniegi finlandii

żyjemy tu lecz po obu stronach wszechświata

chociaż jeszcze w środku tego czasu

ty żyjesz już za mgłą jesteś przeszłością swoich kochanków

Żyjesz zbyt wysoko ponad moją gwiazdą żywą

 

Płyń tam gdzie matka uparcie czeka na twój powrót martwy

moja złowieszcza Kasandro